به زاری گفت کای جانم بتو شاد

غمت شادی فزای جان من باد

بزرگیهای بی اندازه کردی

که با خردان بزرگی تازه کردی

چو بود این بی سبب در پرده ماندن

غریبان را ز در بیرون نشاندن

مرا بگذاشتی در خاک خواری

چو مه بر آسمان گشتی حصاری

جوابش داد شمشاد قصب پوش

که دولت پادشه را حلقه در گوش

اگر بالا شدم چون دیدمت مست

مکن از سرزنش سرو مرا پست

توانم کز وفاداری درین راه

دهم تن در رضای خدمت شاه

فرود آیم ازین منظر خرامان

کمر بندم بر آئین غلامان

ولی ترسم که وا ماند ز پرواز

تذرو نازنین در چنگل باز

تو شاه و عاشق و دیوانه و مست

چو در دامت فتادم چون توان رست

برو خود را به بازار شکر بند

که شیرین انگبین است و شکر قند

لب شیرین که جز با جان نسازد

شکر داند کزو چون می گدازد

مبر نام شکر گر خود نبات است

که شیرین شربت آب حیاتست

شکر گر چه دهد ذوق زبانی

ولی شیرینست ذوق زندگانی

تو خوش خوش با پری رویان دمساز

بهر گلزار چون بلبل به پرواز

مده دمهای سردم را به خود راه

که از آه ایمنست آئینه ماه

حذر کن زین فغان آتش آلود

که دیوارت سیه گردد بدین دود

نبینی کاه جان مستمندی

بر آن کنگر بیندازد کمندی

درافگن زلف تا زآن رشته ناز

شوم با چنبر گردون رسن باز

وگر بالا نخوانی زین مغاکم

مران از در نه آخر کم ز خاکم

وگر راضی بدان شد لعبت نور

که بوسیم استان دولت از دور

که باشد ذره ای از خویش نومید

که خواهد تکیه بر بازوی خورشید

وگر محراب دیگر پیش کردم

هوای نفس کافر کیش کردم

جوانی تهمت مرد است دانی

بترس از تهمت روز جوانی

من ار نرخ شکر پرسیدم از مار

فگندی از بهشتم دوزخی وار

ز شور شکرم تسکین نباشد

شکر چون شور شد شیرین نباشد

نکردم من گناهی ور که کردم

شفاعت خواهد اینک روی زردم

گناهم گر ببخشی شرمسارم

وگر خون ریزیم هم با تو یارم

بدین خواری مرنجان بی خودی را

مکافات است آخر هم بدی را

به خوش خوئی توان با دوستان زیست

چو بدخو دوست باشد دشمنی چیست

گلی کز بوی خوش نبود نشانش

رها کن تا برد باد خزانش

به آزار غریبان دست مگشای

که غافل نیست دوران سبک پای

جفائی کان ز تو بر همرانست

بتو نزدیکتر از دیگرانست

دگر باره پری روی فسون ساز

فسونی تازه کرد از چشم غماز

دعا از زیر لب پرواز می داد

سخن را چاشنی از ناز می داد

که شاها تا ابد شاه جهان باش

ز مشرق تا به مغرب کامران باش

شکوهت را فلک زیر نگین باد

کلید عالمت در آستین باد

من آن طاووس رنگینم در این باغ

که دود دل سیاهم کرد چون زاغ

نه تسکینی که خود را باز جویم

نه دلسوزی که با او راز گویم

ندانم کاین گره تا چون کنم باز

که با بیگانه نتوان گفت این راز

نبینم ره چو رویت بینم از دور

چو مرغ شب که کورش بینی از نور

برانم زین دل دیوانهٔ خویش

که آتش در زنم در خانهٔ خویش